Sorry. Sorry, sorry, sorry. Vergeet wat ik onlangs hier typte. Ik zat er naast. Ik erken mijn fout, mea culpa, en had ik al sorry gezegd? Ja? O. Voor de zekerheid dan nog een keer: sorry, het spijt me.
Zoals iedereen die de wetenschappelijke methode onderschrijft zal erkennen, zijn feiten die niet met de geaccepteerde theorie te verenigen zijn alles wat nodig is om die theorie op te doeken. En dames en heren, ik kwam gisteren bewijs tegen dat ik met geen mogelijkheid met de evolutietheorie kon rijmen, waardoor ik genoodzaakt ben deze af te wijzen.
Nu zult u zich af vragen wat dat bewijs dan is. Welnu, op de wetenschapspagina (!) van het Reformatorisch Dagblad (deze website is op zondag terecht gesloten) staat het volgende:
De maan kan eigenlijk niet bestaan
De maan bezorgt de evolutionisten hoofdpijn. Feitelijk kan de maan volgens hun theorieën niet eens bestaan.
Vijftig miljoen jaar nadat de zon was gaan gloeien, botsten twee pasgeboren planeten op elkaar: Aarde en Theia. De korst van Theia verdampte tot miljarden kleine deeltjes, die aarde omringden als een dikke deken. Dankzij de lijm van de zwaartekracht klonterden al die kleine deeltjes binnen een jaar samen tot een mooie maan. Nu draait hij in een nagenoeg perfecte cirkel elke maand een rondje om de aarde. Wonderlijk genoeg zijn op aarde nergens tastbare bewijzen van deze botsing te vinden, zelfs geen krater. Het enige ‘bewijs’ voor deze botsing is het bestaan van de maan.
De meest aanvaarde theorie voor het ontstaan van de maan is de Grote Inslaghypothese. Die houdt in dat de Aarde op een andere planeet (Theia) gebotst is, waarna uit de brokstukken de maan ontstaan is. Er zijn echter een aantal bezwaren tegen deze theorie, waar de wetenschap geen antwoord op heeft. Zo is op Aarde geen bewijs van die botsing terug te vinden. Zoals de (anonieme) auteur van dit stuk terecht opmerkt is de maan zelf het enige bewijs voor die botsing: de maan is ontstaan uit een botsing van de aarde en een andere planeet, en de maan is daar het bewijs van. Dat is een cirkelredenering, en als dat het beste is wat de wetenschap te bieden heeft, dan kan je de boel wel opdoeken en het geld aan betere dingen besteden. Nee, de maan, die kan eigenlijk niet bestaan.
Toch is het bestaan van de maan is een feit. De maan is precies groot genoeg om de aarde bewoonbaar te houden. Hij stabiliseert weer en klimaat en veroorzaakt eb en vloed. Hij draait even snel om zijn eigen as als om de aarde, zodat wij steeds dezelfde kant van de maan zien. Ook is de maan precies zo groot dat hij de zon exact kan verduisteren. Toeval?
Als je het zo bekijkt is het zo logisch: de maan is precies zo groot dat hij de zon kan verduisteren, een pielemans is precies zo groot dat hij in een vagijn past, een baby is precies zo groot dat die na negen maanden daar weer uit kan, een kind van vijf past precies bij Zwarte Piet in de zak, mijn bed is precies zo groot dat ik daar lekker languit in kan slapen, en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Nee, evolutie kan in dit verband gezien gewoonweg niet waar zijn.
Als de maan niet ontstaan kan zijn uit kleine deeltjes die rond de aarde zweefden, dan blijft er maar één mogelijkheid over: de maan is in zijn huidige omloopbaan geschapen.
De Bijbel is duidelijk: God maakte de maan op de vierde dag als het kleine licht tot heerschappij des nachts (Gen 1:16).
Zoals ik zei: het is eigenlijk zo logisch. Het zal wel komen door die hoofdpijn die ik als ‘evolutionist’ had van het piekeren over de maan dat ik dit niet eerder inzag. Resumeert u mee? De maan kan volgens de theorieën van evolutionistische wetenschappers niet bestaan. Gezien het feit dat de maan bestaat én dat deze precies zo groot is dat hij de zon kan verduisteren moet deze wel geschapen zijn. Q.E.D. Mag ik een halleluja en een amen?