Toen ik vanochtend op de fiets door de sneeuw richting Leusden ploeterde voor de eerste van de laatste drie werkdagen van het jaar, zat ik er aan te denken om de NS en ProRail hier eens flink voor een stelletje amateurs uit te maken. Sneeuwt het een beetje, ligt het hele treinverkeer—net als twee jaar geleden—volledig op z’n gat. Kneuzen.
Maar goed, toen wist ik nog niet wat ik nu wel weet. Namelijk dat wat er van de directie overgebleven is afgelopen vrijdag een vergunning voor mijn ontslag heeft aangevraagd. Dit wegens het aanhoudende gebrek aan werk door het aanhoudende economische klimaat, en niet wegens mijn werk. Want dat is, al zeg ik het zelf, natuurlijk dik in orde.
Ik kan niet zeggen dat dit helemaal als een verrassing kwam. Dat de ene helft van de directie uit het bedrijf gestapt was, dat dan wel, maar komopnouzeghee, als er al maanden niks tot nauwelijks iets te doen is, dan gaat er zelfs bij mij wel een lampje branden. Dus.
Dat ik zelf al enige tijd op zoek was naar een andere baan was een publiek geheim. Waar ik eerst de luxe had om niet dringend op zoek te zijn moet ik nu er wel een beetje druk achter gaan zetten. Het zij zo. ‘t Is natuurlijk dan wel weer niet handig dat het zo met kerst en oud en nieuw actueel wordt, want ja, wie werkt er nu wel zo rond kerst en oud en nieuw?
Dus. Ik moet me eerst eens goed beraden of ik akkoord ga met de beëindigingsovereenkomst of ik het via het UWV laat lopen. En mijn CV nogmaals bijwerken en rondsturen. Of iemand moet me voor die tijd een aanbod doen waar ik geen nee tegen kan zeggen. Waarbij huwelijksaanzoeken van 90-jarige dames met 20 miljoen op de bankrekening en 40 graden koorts voorrang krijgen. Maar dat spreekt voor zich.