Citaat van de dag (Vrijdag de 13e editie)

In het mooie Limburgse land was er eens een man, en die man heette Cor Bosman. Hij was getrouwd, vader van vier kinderen, werkte met zijn wederhelft als zelfstandig ondernemer in hun eigen buurtsuper te Roermond, waar hij eigengemaakte heerlijke Limburgse vlaaien verkocht. Daarnaast was hij ook nog eens en judoliefhebber, en, als klap op de vuurpijl lid van de Limburgse Statenfractie van de PVV. (Ooit had hij de ambitie om daarnaast ook fractiemedewerker van de fractie waar hij zelf in zat te worden, maar hoe het daarmee af liep, dat is een ander verhaal.) Hoe dan ook, die aardige lieve fijne meneer Bosman had een collega. En die collega was van een andere partij. Die van de Arabieren. Want meneer Selçuk Öztürk komt uit Turkije. En dan ben je moslim en moet je bij de PvdA. Dat is nu eenmaal zo. Op een dag had meneer Öztürk in een of ander blaadje iets gezegd, en meneer Bosman, die schreef daarover een mailtje naar zijn collega-PVV’ers. Hij zei dat meneer Öztürk wat hem betreft niets meer en minder dan een stuk uitgekotst halalvlees (maar dan wel van een Turks varken) was. Want, ja, meneer Öztürk, die is moslim en komt uit Turkije. Dat is nu eenmaal zo.

Nu had meneer Bosman een baas. En dat is mevrouw Stassen. Stiekum* had mevrouw Stassen heel veel LOL om die leuke mail van die lieve meneer Bosman. Maar ja, als je de baas bent, moet je soms een beetje streng zijn, dus stuurde zij ook een mailtje aan haar collega’s: Cor heeft een punt maar dit soort taalgebruik kan echt niet!! Het ligt voor altijd vast in de mail, als dit ooit naar buiten komt kan dat de PVV ernstig schade berokkenen!! Ik verzoek iedereen vriendelijk doch dringend hier rekening mee te houden!

En toen kwam er een olifant met een lange snuit, en die blies het hele verhaaltje in een diepe slaap. De kous was namelijk af. Of, tenminste, zo goed als. Want er was nog een andere meneer, meneer Uringa, en meneer Uringa was een dissident. Maar dan niet op de CDA-manier, maar echt, met uit de fractie stappen en wat-niet-meer-zij. Ja, er was wel overleg geweest met de Grote Blonde Eindbaas, en ja, er waren wel hartig woorden over gesproken maar verder dan interne excuses voor het mailtje en een sisser kwam het niet.

Tot nu dan. Opeens stond er in de krant wat meneer Bosman gemaild had. Het kan niet anders dan dat iemand naar de pers gelekt heeft. En dat zou dan dissident Uringa geweest moeten zijn. Meneer Bosman weet het zeker: Ik kan maar één kwalificatie geven: Uringa is een narcistische zak die de PVV als springplank heeft gebruikt om in de Staten te komen.

Het hele land sprak er schande van. Althans, sommige mensen. Opeens was er dikke paniek in de tent, en moesten mevrouw Stassen en PVV’ers met spoed vergaderen. Want, ja, dit kon de PVV wel eens ernstig schade berokkenen. Dus namen ze het besluit afscheid te nemen van de heer Bosman, want ze waren nu opeens wel tot de conclusie gekomen dat die leuke, fijne, aardige meneer Bosman niet meer te handhaven was. Afscheid nemen bestaat weliswaar niet, maar het is toch de enig juiste beslissing na deze grievende uitlatingen van een jaar geleden.

Toen meneer Bosman van het nieuws dat hij uit de fractie gezet is hoorde, zei hij dat hij daarover nog geen bericht heeft gehad. En, dat hij het helemáál niet zo bedoeld had:

Ik heb die zin in de mail in een opwelling geschreven. Het was sarcastisch bedoeld. Als ik iemand had willen beledigen had ik wel iets anders geschreven.

Nou, dan is het goed. Zand erover, klaar, en als eenmansfractie verder. Via zijn vrouw liet de leuke, fijne, gezellige meneer Bosman wel weten dat er nog excuses in het vat zitten. Want dit was ab-so-luut niet zo bedoeld, maar als flauwe grap onder vrienden. Ofzo. Maar het is niet correct geweest.

De moraal van het verhaal? Denk nou eens na voordat je wat doms roept.

* Als Geert het zo schrijft dan hoor je er niemand over, dus doe eens normaal man.