First Lines: Het verdriet van België

Hugo Claus’s semi-autobiographical Het verdriet van België (The Sorrow of Belgium) is Belgium’s Big and Important Book about World War II. It covers a lot of themes — growing up, family, Flemish small-town life, collaboration — as seen through the eyes of an impressionable child. I found it a bit of a slog.

Mostly, I guess, because I found the protagonist, Louis Seynaeve, to be an unsympathetic and insufferable git. In the novel’s first part he’s mostly tolerable as an impressionable eleven-year old, safely tucked away from the tumultuous world with the nuns in a boarding school, but even there he is bossy and cruel. And as soon as he’s pulled from those confines, it goes wrong. His school work suffers, he enjoys a brief stint in the Flemish branch of the Hitler Youth … sure, having a family that mostly sympathizes with the Germans doesn’t really help, but still: grow a pair.

What also didn’t really help, is that we find out that Louis is supposed to be the novel’s author. In the second part we learn he wrote the first part, but by then it was too late: the narrator had become too unreliable to really care.

I liked the language though. It’s Dutch, but the Flemish use words and phrases that are completely unlike what we would use over here. That was fun.

And I loved, loved, hashtag sparkly-heart (#💖) loved Louis’s grandmother, Bomama. She has all the best lines. For example, when Louis admonishes her that she shouldn’t repay injury with injury because Jesus would not do such a thing, not even when the Jews hammered nails through His hands and feet, she replied: “Well, I’m not Jesus,” before finishing a game of solitaire. Or when a nun first learned about skiing and didn’t believe such a thing was possible. Her reaction? “Your Jesus did walk on water.” Classic. (When she waxes poetical that heartache may hurt, but that it’s also the salt of life, one of Louis’s aunts has the equally brilliant comeback, “I’d rather have a salted herring.”)

Book read
Hugo Claus — Het verdriet van België
First line
Dondeyne had een van de zeven Verboden Boeken onder zijn schort verstopt en Louis meegelokt.

Overheard at Lunch

“So, Easter, last weekend, did you listen to the Matthäus-Passion?”

“No, but I did listen to Jeanny

And in my head, the following scene played out:

And so it came to pass that on the first day of the week, very early in the morning, Jeanny went to the tomb, bringing the fragrant spices she had prepared. She found the stone rolled away from the tomb, and she went in, but found not the body of the Lord Jesus.
And it came to pass, as she was much perplexed thereabout, behold, two men stood by them in shining garments: and as she was afraid, and bowed down her face to the earth, they said unto her,

Sie kommen
Sie komm’n, um Ihm zu holen
Sie werden Ihm nicht finden
Niemand wird Ihm finden!

Seen Live: Like a Bat Out of Hell

Like a Bat Out of Hell

Menno GootjesVorig jaar vierde Meat Loafs Bat Out of Hell zijn 40e verjaardag. Om dat te vieren stelde Menno Gootjes (de gitarist van Focus) een band samen (met muzikanten die bij onder andere We Will Rock You, Jesus Christ Superstar, Ayreon, Anouk, Kane, Trijntje Oosterhuis, Stevie Ann, VOF De Kunst, Charlie Dée, Toontje Lager, Idols/The Voice of Holland en André Hazes hun sporen verdiend hebben) om het album onder de naam Like a Bat Out of Hell: The ‘Rock and Roll Dreams’ Concert integraal op de Nederlandse podia uit te voeren. Op vrijdag 16 februari deden zij FLUOR, ons lokale podium, aan.

In de eerste set werd Bat Out of Hell gespeeld. Al tijdens het instrumentale intro van het titelnummer kreeg ik het idee dat het muzikaal wel snor zou zitten. Zanger Martin van der Starre liet ook al meteen merken geen enkele interesse te hebben om Meat Loaf na te doen. Niet alleen komt hij stemtechnisch niet in de buurt (ik vond hem wel een fijn rauw blues-randje hebben), maar hij liet ook het witte overhemd met franje en de rode zakdoek achterwege. De uitvoering van “For Crying Out Loud” kan absoluut niet onvermeld blijven. Floortje Smit en Lisette van den Berg stalen daarmee wat mij betreft de show.

Na de pauze volgde een set met een ‘best of the rest’ uit het repertoire van Meat Loaf en Jim Steinman. Naast voor de hand liggende keuzes als “Total Eclipse of the Heart”, “It’s All Coming Back to Me Now” (dat ergens tussen de Celine Dion en Meat Loaf versies in balanceerde) en de toegift “I’d Do Anything for Love (But I Won’t Do That)” waren er eigenlijk geen verassingen, of het moet de keuze om “Dead Ringer for Love” door beide zangeressen uit laten zingen zijn.

Floortje Smit, Martin van der Starre & Lisette van den Berg

Het hele project is met liefde en oog voor detail in elkaar gezet. De arrangementen van de nummers waren verdomd goed, de tempo’s en achtergrondkoortjes nagenoeg gelijk aan wat er op de plaat gebeurt, en zo niet, dan werd er een live versie gevolgd uit de periode dat Meat Loaf met slechts één gitarist op toernee was. Zo klonk “All Revved Up” bijvoorbeeld precies zoals Meat Loaf het ca. 1996 deed. (Ik heb eigenlijk niets te klagen, op een tekstueel hobby-stokpaardje van me na: in “We Belong to the Night” is de tekst “… like the moon and the stars …”, en niet “Cause that’s a cruel mental start.”)

Like a Bat Out of Hell zet een klinkend eerbetoon aan Bat Out of Hell neer. Als doorgewinterd Meat Loaf/Jim Steinman fan-boy kan ik niet anders dan dit van harte aanbevelen. De tour is tot medio mei in het hele land te zien.

Gezien
Like a Bat Out of Hell: The ‘Rock and Roll Dreams’ Concert, in FLUOR, Amersfoort op 16 februari 2018
Band
Martin van der Starre, Lisette van den Berg & Floortje Smit (lead & backing vocals) / Menno Gootjes (gitaar, backing vocals) / Ronald Kool (piano & keyboards) / Johan Hendrikse (keyboards) / Richard Zoer (bass, backing vocals) / Sjoerd Rutten (drums)
Set list
Bat Out of Hell / You Took the Words Right Out of My Mouth (Hot Summer Night) / Heaven Can Wait / All Revved Up With No Place to Go / Two Out Ouf Three Ain’t Bad / Paradise by the Dashboard Light / For Crying Out Loud // Life Is a Lemon and I Want My Money Back / Midnight at the Lost and Found / We Belong to the Night / I’d Lie for You (And That’s The Truth) / Dead Ringer for Love / It’s All Coming Back to Me Now / Total Eclipse of the Heart / Rock and Roll Dreams Come Through // I’d Do Anything for Love (But I Won’t Do That)

Donorwet

Vandaag stemde de Eerste Kamer voor invoering van de nieuwe donorwet. Per medio 2020 ben je volautomagisch donor, tenzij je daar bezwaar tegen maakt.

Het enige wat de donorwet doet, is je dwingen na te denken over wat jij wilt wat er met jouw organen gebeurt nadat jij er niks meer aan hebt. Wil je niet doneren? Prima, maar laat het weten. Wil je het wel? Top, hoef je niks te doen. Wil je er een ander met die beslissing opzadelen op een voor hun ongetwijfeld niet zo handig moment? Soit. Dat zijn exact dezelfde opties die je nu hebt, alleen nu met een opt-out in plaats van een opt-in. Hoewel ik doorgaans helemaal #teamOptIn ben, denk ik dat ik best wel voor deze wijziging ben.

Natuurlijk zijn er mensen die bezwaar hebben tegen deze wet.

Een deel van hen zal ongetwijfeld daar goed over nagedacht hebben en een onderbouwde mening hebben. Dat is prima. Ook na invoering van deze wet staat het je vrij geen organen te willen doneren. Dan ga je de daartoe bestemde website, log je in, en zeg je ‘nee’ of ‘laat een ander dat maar beslissen.’ (En zelfs al zeg je niets of ‘ja’, dan nog kunnen nabestaanden tegen jouw al dan niet expliciete wens ingaan, en gaat de arts daar doorgaans in mee.)

En dan heb je onderbuikreutelaars die termen als ‘me organen zijn nu staatsbezit’, ‘orgaanroof’, ‘laat Pia Dijkstra eens de eerste donor worden’, vergelijkingen met Mengele, nepnieuws en andere fabels over orgaantransplantatie nodig hebben om hun punt te maken. Om dat vervolgens kracht bij zetten door pontificaal en demonstratief hun destijds oh zo principiële ‘ja’ in een keiharde ‘nee’ te veranderen. Want dat zal hunnie van de partijkartels ongetwijfeld leren.

Reacties van het niveau waarbij ik stiekem denk ‘hou alsjeblieft die organen, straks gaat het in mijn onderbuik ook zo borrelen.’

Dat je tegen bent, prima. Maar mag er wel een beetje niveau in de discussie?

First Lines: Strange Weather

Joe Hill just keeps getting better. I keep on liking every one of his books more than the previous one. Strange Weather is no exception. It collects four short novels, which are all quite, quite good.

It starts off with “Snapshot”, where there is this guy stealing memories with some sort of Polaroid camera, and a kid stops him. It would have been a decent middle-of-the-road story, if not for the underlying humanity of it that just kinda twists your guts.

Next is “Loaded”, which is probably my favorite. It is the all-American story of what happens when the good guy with a gun turns out to be a trigger-happy asshole. There is no spooky or supernatural angle, but it is truly horrific. It is goddamn bleak, and the ending … it may be the only fitting ending, but goshdarn, that’s some bleak stuff.

“Aloft” is a kinda weird, ridiculous sci-fi story, that is made so much better by the interwoven guy-likes-girl-but-girl-does-not-like-boy story.

Finally, the second highlight: “Rain”. It is a sunny day in Boulder, Colorado, when all of a sudden it starts raining glass shards. It caught thousands of people by surprise, ripping them to bloody shreds. In the aftermath of that, Hill lets more shitty things happen to good people, lets them have a little justice, and works to an ending that caught me by surprise. And in between all that, he throws in a couple of heart-wrenching scenes.

If you haven’t read anything by Joe Hill yet, and don’t want to start with one of his doorstoppers (good as they might be), this would be an excellent place to start.

Book read
Joe Hill — Strange Weather: Four Short Novels
First line
Shelly Beukes stood at the bottom of the driveway, squinting up at our pink-sandstone ranch as if she had never seen it before. (from “Snapshot”)