Rita Verdonk kon er deze week niet onderuit: haar column in de Spits (pdf-alert! pagina 7) kon niet anders dan over de Japan gaan. Want het is erg. Erg, erg, erg. Nu heb ik op zich geen column nodig om er nog eens in te wrijven dat de situatie in Japan heel erg is, maar goed. En toen viel mijn oog op de laatste paragraaf:
Mijn geloof in een God is al heel lang verdwenen maar voor al die mensen in Japan zou je wensen dat hij wel bestaat.
En dan heb je ‘s ochtends voor half negen toch je eerste wat de neuk!?-momentje van de dag te pakken.
Voor al die mensen in Japan zou je wensen dat God wel bestaat. Waarom? Wat schieten die mensen er mee op? Dat ze weten dat er een God is die het klaarblijkelijk geen ene moer kan schelen wat er hier beneden gebeurt? Dat er een almachtig iets is die deze ramp wel had kunnen voorkomen maar dat niet deed? Nee, daar heb je wat aan. Of kunnen ze dan kracht putten uit hun geloof, of zou het troost moeten bieden? En waarom zou je dan wensen dat de ongetwijfeld Christelijke ex-God van Rita Verdonk bestaat? Zoveel Christenen zijn er nu ook weer niet in Japan.
Echt, Rita. Wat. De. Hel?