Maart was de maand van mijn meest favoriete Linkse Hobby™: bandje kijken. Zeven keer was het raak. En dat is toch wel iets van een persoonlijk record.
Van de zeven waren er drie min of meer verplichte nummers. Daniël Lohues (5 maart) is een held, om het Trans-Siberian Orchestra (26 maart) kon ik ook niet heen, en sinds ik anderhalf jaar geleden het ge-ni-a-le Philip Freriks ik ben je bitch niet van het Monica da Silva Trio (31 maart) tegenkwam stonden ze hoog op mijn verlanglijst.
De andere vier kwamen er min of meer tussendoor gefietst. Zo kreeg ik een mailtje met de vraag of ik iemand van een kaartje voor We Will Rock You (9 maart) af wou helpen. En op zich is dat een zeer vermakelijke musical, zolang je er niet meer van verwacht dan een vehikel voor de hits van Queen. Via een alleen voor echte insiders te volgen weg stond ik op 12 maart (of all fucking places) in Hoogmade bij een Pink Floyd cover bandje bier te tappen. Vier dagen later was het weer raak. En hoewel Devin Townsend met zijn Project niet het beste optreden wat ik deze maand gezien heb gaf, was het wel een overdreven buitengewoon puike avond. Tenslotte, omdat ik mezelf niet bepaald stupid vind, zat ik me afgelopen maandagavond in Theater Kikker af te vragen waarom ik niet veel eerder eens aandacht aan Solo besteed heb. Zo freaking goed.
Voor de rest van het jaar heb ik vier concerten in de planning staan. Maar gezien mijn streven minimaal een keer per maand cultureel verantwoord de podiumkunsten te ondersteunen—actuele tussenstand: drie jaar en zes maanden op rij is het gelukt—zal daar vast wel verandering in komen.