Keuzes

Blijkbaar is in Nederland een discussie losgebarsten over de besnijdenis van jongens. Ik had het even gemist, maar goed. In Trouw mogen twee godgeleerden hun visie geven. Ook prima. Alleen jammer dat hun betoog aan alle kanten rammelt.

Volgens rabijn Klapheck uit Frankfurt stelt het allemaal niet zo gek veel voor. Moeders vind het even eng, er vloeit een druppeltje bloed, en klaar. In Amerika is het doodnormaal. Het is zo een mooie traditie, van vroeger, en iets met sociale mannelijkheid in plaats van macho-ego-mannelijkheid en toestanden en zo. Da’s allemaal leuk en aardig, maar als argument kan je er weinig mee. Nou en, zeg maar. Het enige minpunt dat de rabijn kan bedenken is dat het een onomkeerbare ingreep is.

Maar dat is voor Wim van Vlastuin, rector en docent aan het seminarie van de hersteld-hervormde kerk aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, weer een non-argument:

De kinderdoop is net zo onomkeerbaar. Daarvoor kiezen kinderen ook niet zelf, want dat doen ouders voor hen. Je kunt een doop niet ongedaan maken. Gedoopt zijn heeft consequenties voor de status van een kind. Het verschil met besnijdenis is voor mij alleen die paar druppels bloed. De doop tekent iemand levenslang.

Ga. Toch. Weg.

Alhoewel hij ergens een punt heeft—die plens water die er overheen gaat is vrij onomkeerbaar—gaat deze vergelijking net zo min op als de bewering dat je met de uitspraak “daar komt de islamitische aap uit de mouw en zijn naam is Erdogan” niet beweert dat Erdogan een islamitische aap is.

De doop heeft alleen betekenis als je erin gelooft. Volgens de katholieke kerk mag ik dan nog steeds erbij horen omdat zij de doop tot een onomkeerbaar, eeuwigdurend verbond uitgeroepen hebben, maar ze kunnen zoveel zeggen. In de praktijk ben ik net zo katholiek als de baard van een profeet naar keuze.

Plus dat een plens water toch best wel iets heel anders is dan met een mes een prima functionerend stuk levend weefsel verwijderen. Toch?

Hij gaat verder:

Het argument dat kinderen later zelf moeten beslissen om gedoopt of besneden te worden, is gebaseerd op het voor mij foute uitgangspunt dat er een vrije keuze is. Die is er niet. Als je kinderen zonder religie opvoedt, is dat ook een keuze. Ik zie atheïsme ook als een levensovertuiging. Een neutrale opvoeding bestaat niet.

Inderdaad, neutrale opvoedingen bestaan niet. Je geeft kinderen altijd een set normen en waarden mee. En dat normen en waarden en religie heel goed zonder elkaar kunnen behoeft geen verder betoog. Kinderen opvoeden zonder religie kan een keuze zijn als je als ouder religieus bent. Als je dat niet bent is de keuze om kinderen met religie op te voeden wel mogelijk, maar wegens gebrek aan referentiekader niet zo heel voor de hand liggend.

Volgens mij is het eerder precies andersom: als je als ouder voor je kind beslist dat het gedoopt en/of besneden moeten worden, dan is er geen vrije keuze meer mogelijk. Die heb je dan als ouder al gemaakt. Of is het opeens in hersteld-vrijgemaakt-wedergereformeerd-buitenverband-met-de-bijbel-kringen de normaalste zaak van de wereld om een beetje rond te shoppen bij de moslims boeddhisten Scientologisten™ afgodenaars andere levensovertuigingen om te zien wat het beste bij je past? En wil ik best toegeven dat ik totaal niet op de hoogte ben van de huidige onbesnijdenis mogelijkheden. Als maagdelijkheid weer gefixed kan worden, dan kan een stukje voorhuid vast ook wel teruggetoverd worden.

Mevrouw rabijn is het overigens met Van Vlastuin eens: Je moet er ook in opgegroeid zijn om vanuit een zekerheid van binnenuit je eigen keuzes te kunnen maken. Ja. En dat gaat dus niet echt als iemand die keuzes al voor je gemaakt heeft omdat het vroeger ook al zo ging. Putz.

De rest van het artikel is te voorspelbaar: het ligt allemaal aan de anti-religieuze kruistocht en de toenemende intolerantie ten aanzien van religieuze uitingen. Persoonlijk zal me het allemaal een rotzorg zijn wat je gelooft en hoe je dat uit, als je het maar uit eigen vrije wil doet en anderen ook vrijheid van godsdienst gunt. Dus ga van mij part in een boerka over straat, maar kom niet aan de deur leuren met je god. De eerste ben ik al jaren kwijt, en zeg nou zelf, dat risico wil je met de jouwe toch niet lopen? Straks is die ook zoek.

Mijn punt is: als je acht dagen oud ben kan je geen beslissing nemen of je besneden wil worden. Dus dan heb je volgens mijn normen en waarden als volwassen mens de integriteit van het menselijk lichaam te respecteren. Punt.

Tot slot, de laatste paragraaf:

Het gaat de rabbijn niet speciaal om de besnijdenis, zegt ze. “In de jaren tachtig en negentig emigreerden veel Russische joden uit de Sovjet-Unie. Die waren niet besneden, want dat mocht daar niet. Daarmee waren die Russische joden niet minder joods. Joden blijven joden, ook zonder besnijdenis.”

Tja.