Vandaag stemde de Eerste Kamer voor invoering van de nieuwe donorwet. Per medio 2020 ben je volautomagisch donor, tenzij je daar bezwaar tegen maakt.
Het enige wat de donorwet doet, is je dwingen na te denken over wat jij wilt wat er met jouw organen gebeurt nadat jij er niks meer aan hebt. Wil je niet doneren? Prima, maar laat het weten. Wil je het wel? Top, hoef je niks te doen. Wil je er een ander met die beslissing opzadelen op een voor hun ongetwijfeld niet zo handig moment? Soit. Dat zijn exact dezelfde opties die je nu hebt, alleen nu met een opt-out in plaats van een opt-in. Hoewel ik doorgaans helemaal #teamOptIn ben, denk ik dat ik best wel voor deze wijziging ben.
Natuurlijk zijn er mensen die bezwaar hebben tegen deze wet.
Een deel van hen zal ongetwijfeld daar goed over nagedacht hebben en een onderbouwde mening hebben. Dat is prima. Ook na invoering van deze wet staat het je vrij geen organen te willen doneren. Dan ga je de daartoe bestemde website, log je in, en zeg je ‘nee’ of ‘laat een ander dat maar beslissen.’ (En zelfs al zeg je niets of ‘ja’, dan nog kunnen nabestaanden tegen jouw al dan niet expliciete wens ingaan, en gaat de arts daar doorgaans in mee.)
En dan heb je onderbuikreutelaars die termen als ‘me organen zijn nu staatsbezit’, ‘orgaanroof’, ‘laat Pia Dijkstra eens de eerste donor worden’, vergelijkingen met Mengele, nepnieuws en andere fabels over orgaantransplantatie nodig hebben om hun punt te maken. Om dat vervolgens kracht bij zetten door pontificaal en demonstratief hun destijds oh zo principiële ‘ja’ in een keiharde ‘nee’ te veranderen. Want dat zal hunnie van de partijkartels ongetwijfeld leren.
Reacties van het niveau waarbij ik stiekem denk ‘hou alsjeblieft die organen, straks gaat het in mijn onderbuik ook zo borrelen.’
Dat je tegen bent, prima. Maar mag er wel een beetje niveau in de discussie?